Dit is misschien de meest openhartige en dus kwetsbare blog die ik ooit zal schrijven. So be gentle with me :-)
Maar ik kan niet anders dan 'm schrijven. Ik kan me niet meer verstoppen achter mijn eigen angst voor oordeel en afwijzing. Als ik me al niet zichtbaar maak, hoe eng ik dit ook vind, hoe kunnen we elkaar dan vinden..
Dus ja, ik ben gecrasht. Gisterenavond. Een voorzichtig snotteren borrelde op tot een onbedwingbare huilbui. En neen, hij kwam niet uit het niets, ik voelde hem al een tijdje duwen; hij had zich afgelopen maandag al even laten zien in een paar snikjes. Maar gisteren toonde hij zich in zijn volle glorie. Als een zomerse stortbui, kort en hevig, en tegelijk warm. Alsof iets in mij besefte dat ik dat beetje warmte nu wel verdiende.
Er was de spreekwoordelijke druppelde die al mijn emmers van geduld, mededogen en vertrouwen lieten overlopen in verdriet en boosheid.
Er was, alweer, een zoveelste beslissing gemaakt vanuit angst. Niks nieuws these days.
En hoewel ik absoluut alle respect heb voor de keuzes van anderen, ze bepalen ook mee de mijne.
Niet alleen nu, op kleine schaal, maar ook op grote schaal. En daar begint mijn schoen serieus te wringen.
Ik kan het even niet meer zien. En ook al mijn andere zintuigen schieten in kramp bij het zoveelste covid nieuwtje.
Ik luister al lang niet meer naar de radio, ik heb al 4 jaar geen tv meer, maar de actualiteit vindt altijd wel een weg (en neen, ik ben geen nieuwsanalfabeet ;relevant nieuws zoek ik bewust op).
Maar die actualiteit,.. ik ben er bang van geworden.
Neen ik ben niet bang van het coronabeest (ik heb ergere monsters in de ogen gekeken).
Neen ik ben niet bang om ziek te worden (it's part of life)
en neen ik ben zelfs niet bang om dood te gaan (it's also part of life en ik heb daar vrede mee).
Maar ik ben bang van wat er geworden is van ons mensen.
Ik zie zoveel angst, zoveel onverdraagzaamheid, zoveel verdeeldheid, ..
Ik ben bang geworden van de hardheid die ik overal zie en ik voel het zelf ook.
Misschien is dat mijn grootste angst: dat mijn hart hard wordt..
Ik zie mensen die bang zijn van elkaar: fysiek, mentaal, emotioneel.
Ik zie mensen die elkaar niet meer durven aanraken. Zelfs in de buurt komen van elkaar is not done: we lopen met een grote boog om onze medemens heen.
Ik zie mensen die bang zijn hun mening te delen uit angst voor oordeel. Sociale media en vuur(haat)spuwende draken, what's the difference these days?
Ik zie mensen die bang zijn om elkaar nog te vertrouwen. Wie verklikt wie?
DIT ZIJN ONZE BASISBEHOEFTEN!!
veiligheid
verbinding-sociaal contact
expressie-vrijheid
Waar is de mens? Waar is de liefdevolle verdraagzame empathische mens?
Wat is er van ons geworden dat we ons zo laten leiden door cijfertjes. Wat gebeurt er met ons systeem dat we als schapen tegen onze eigen behoeften in wetten en regels volgen die enkelingen ons opleggen? Er wordt voor ons gedacht, beslist en gehandeld, alsof we kleine kinderen zijn die bij de hand moeten worden genomen. Alsof we dat zelf niet kunnen.
Dit is onmenselijk.
De meeste mensen deugen. Ja echt, op die uitzondering na die ook maar een verloren gelopen ziel is, zijn we liefdevolle wezens die, ja, in tijden van angst misschien iets meer aan onszelf denken dan aan de ander. Maar hé, who's to blame? Is dat niet des mensen?
Maar we zijn mensen. En meer dan ooit hebben we elkaar nodig. We hebben elk onze eigen talenten, kwaliteiten, wijsheden, ervaringen en in plaats van die 1,5 meter uit elkaar te trekken, moeten we ze bundelen. Samen sterk weetjewel. Niet door ons weg te steken achter plexiglas en mondmaskers, maar door te luisteren naar wat onze gesmoorde innerlijke stemmetjes ons influisteren: volg je hart want dat klopt..
Verdeel en heers; angst als machtig wapen. Het heeft altijd gewerkt. De geschiedenis is er van doorspekt.
Ik roep niet op tot ongehoorzaamheid. Ik roep niet op tot rebellie. Ik roep niet op tot wat dan ook. Ik roep helemaal niks. Daar heb ik de stem niet voor.
Ik volg een hart dat zacht wil blijven, naar mijn medemens maar vooral naar mezelf.
En als ik dan toch een wens heb: laten we alstublieft open minded zijn. Laat ons onze harten open houden.
En neen, ik onderschat niet maar ook neen, ik overschat niet.
Ik ga geen discussies aan, ik heb mijn meningen maar die voel ik meer dan dat ik er woorden voor heb, en dus neen ik kan niet altijd met de juiste cijfers, argumenten en bewijsstukken sterke overtuigende redeneringen uit mijn mouw toveren.
Maar ik VOEL. En dit voelt absoluut niet goed.
Er is niet 1 waarheid. Er zijn er 7,5 miljard. Die van mij minstens even irrelevant als die 7,4enz andere.
Maar ergens tussen al die waarheden hoop ik dat je vooral de waarheid van je hart volgt.
Dus laten we alstublieft allemaal naast ons gezond verstand vooral ons gezond hart gebruiken.
Wat zegt jouw hart bij al dit leed? Wat zegt jouw hart bij zoveel angst? Wat zegt jouw hart als het gaat om onze basisbehoeften? Wat heeft jouw hart nodig om haar belangrijkste taak uit te oefenen: leven (en niet overleven)?
Ik hoef geen likes, ik start geen (zoveelste) discussie op een sociaal media platform, ik roep niet op tot reactie. En mocht je daar toch voor kiezen, please, echt please! doe het neutraal en oordeelloos, vanuit een open hart en open mind. Ik ga niet reageren, zoals ik schreef, ik heb hier toch geen woorden voor.
Maar misschien zijn mijn tranen van mijn hart dan toch een kleine voorzichtige hulpkreet naar jullie:
loving people, laat jullie zien en horen, I/we need you..
Sofie
zorgverlener, dochter, zus, partner, vriendin, buur, maar vooral mens
Comentários